Her delikanlı gibi onun da düşleri vardı elbet. Yuva kurmak, çoluğa çocuğa karışmak, huzur içinde yaşamak, özgürlüğüne kavuşmuş topraklarında, bayrağının gölgesinde, kulağında mübarek ezan sesiyle yaşlanmak bunlardan birkaçıydı. Nereden bilsin ilk gençliğinde şehit düşeceğini vatanı uğruna!
Mübariz, bunca yıldır süren tacizden, bir karış derken bir arşın derken kilometrelerle elden giden onca mübarek toprağına saldıranlardan kurtulmak istiyordu sadece. Onlar gibi yedi cetlerinin kökünü kurutmak, karılarını, yaşlılarını, bebelerini öldürmek gibi bir niyeti yoktu. Hele de sivillere saldırmak aklının ucundan dahi geçmezdi. Ama bitmeliydi bu hayatı cehenneme çeviren arsızlık, küstahlık, vurdumduymazlık, saldırganlık. Huzur istiyordu sadece; bir tutam huzur. Hem kendi için hem de milleti için!
Tarih 19 Haziran 2010; saat gecenin on bir buçuğu. Mübariz kalktı yavaşça, kimselere haber vermeden, ardında sadece “Şehit düşersem üzülmeyin. Vatan sağolsun!” diye kısacık bir mektup bırakarak ailesine, bir başına mayın döşeli sınırı aştı, Ermenistan Silahlı Kuvvetleri’nin karakoluna baskın düzenledi ve 140 askerle subayı öldürdü; gelen takviye kuvvetleriyle beş saat karakolda ele geçirdiği cephane ve silahları kullanarak savaştı. Gün doğarken süngü taktı, cephanesi bitmişti çünkü ve Allah Allah diyerek saldırdı... Şehit düştü!
Azerbaycan Devleti, Uzman Çavuş Mübariz İbrahimov’u milli kahraman ilan etti. Ermenistan Ordusu, bir kişinin gerçekleştirdiği bu saldırı sonucu sınırdaki tüm komuta kademesini değiştirdi. Mübariz’in cesedini iki ay sonra, o da elleri bağlı olarak teslim etti. Dirisinden olduğunca ölüsünden de mi korkmuşlardı ne!! 
